Powiedz, że mnie kochasz, mamo

Książka

W koszyku

oceń

Powiedz, że mnie kochasz, mamo / Grażyna Mączkowska. - Wydanie I. - Warszawa : Wydawnictwo Akurat - imprint Muza SA, 2015. - 334, [2] strony ; 21 cm.

Autor

Mączkowska Grażyna

Forma i typ

Książki Proza

Przynależność kulturowa

Literatura polska

Temat

Akceptacja (postawa) Kobieta Trauma dziecięca

Gatunek

Powieść obyczajowa

Spisana pięknym prostym językiem prawdziwa historia życia ponadsześćdziesięcioletniej obecnie kobiety – życia pozornie bardzo zwyczajnego, ale zarazem fascynującego a równocześnie bliskiego czytelniczkom. Los nie rozpieszczał bohaterki: niezbyt dostatnie dzieciństwo, wczesne zamążpójście, ciężka praca; tym jednak, co najbardziej doskwierało jej przez całe życie, był brak akceptacji ze strony matki, brak ciepła i matczynych uczuć. Wiele działań bohaterki książki wynikało właśnie z rozpaczliwej chęci usłyszenia pochwały, dostrzeżenia jakichkolwiek oznak aprobaty. Tytułowa prośba przewijała się przez całe jej trudne życie; po wielu, wielu latach okazało się, że matka w gruncie rzeczy bardzo ją kochała, a przygnieciona codziennymi trudami i troskami nie potrafiła lub nie widziała potrzeby, żeby o tym mówić albo żeby to okazywać. Wzruszająca przez swoją prostotę i autentyzm książka o potrzebie miłości i o trudnościach, jakie mamy z jej okazywaniem.

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Dział dla Dorosłych

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 82-3 (1 egz.)

Filia Słonecznik

Wszystkie egzemplarze są obecnie wypożyczone: sygn. 82-3 (1 egz.)

(dostępność ok. 06.05.2024)

Filia Żabi Róg

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 82-3 (1 egz.)

Recenzje:

Gabi w dzieciństwie przeżywała koszmar. Rodzice bili ją i poniżali, nigdy nie okazali jej, że ją kochają, a te dwa słowa - "kocham cię" mogłyby tak wiele zmienić. Gabriela jest zamknięta w sobie, brak jej pewności siebie. W domu spotyka się wyłącznie z krytyką, całe szczęście przyjazne osoby spotyka poza domem. Lecz nawet w dorosłym życiu Gabi nie może poradzić sobie z przeszłością, nękają ją koszmary dzieciństwa - nie jest jej łatwo. (...)

Tematyka powieści jest niezwykle trudna. Pokazuje świat sprzed kilkudziesięciu lat, a jednak dziś czytając ją możemy się w nią wczuć. Ta pozycja zyskała dla mnie miano ponadczasowej, bo mimo że czasy się zmieniają ludzie pozostają tacy sami, a obojętność ludzka, choć coraz mniejsza, nadal góruje nad dobrocią.
Książka jest o dorosłej kobiecie (Gabrysi), która mimo tego że jest szczęśliwą matką i żoną, czuje na sobie ślady przeszłości. (...) Utwór to, między innymi wspomnienia Gabi z dzieciństwa i młodych lat. Pokazuje czytelnikowi jak ważny jest stosunek rodziców do swoich dzieci. Przykro czytać kiedy ktoś wspomina , że wszędzie było dobrze tylko nie w domu. Czy ten schemat nie powinien być inny ? "Wszędzie dobrze ale w domu najlepiej"? Niestety nie każdy może pochwalić się szczęśliwym zwyczajnym domem. Wielu młodym ludziom, zbuntowanym nastolatką wydaje się, że mają tragedie w domu bo rodzice nie dali najnowszego gadżetu, bo każdy ma a ja nie. Warto się zastanowić czy aby na pewno nasze problemy są wielkimi? Jak wiele jest dzieci, bitych, poniżanych upokarzanych. Gabi żyje w czasach PRL-u więc ma przyjaciół ponieważ wtedy każdy miał niewiele. Jednak w dzisiejszych czasach dzieci biedne, inaczej ubrane są traktowane gorzej. Słyszałam nawet kiedyś jak matka mówi do dziecka "z nim się nie baw On jest biedny". Ludzie gdzie nasze serca? Tragizm w domu ciągnie za sobą lawinę niepowodzeń, zaburzenia, których nie jesteśmy w stanie ograniczyć.
Podziwiam jednak Gabi za to, że jest mądrą dorosłą kobietą, nie każdemu z syndromem DDA się to udaje, dużo dzieci powiela błędy swoich rodziców. Smutne jest w tej historii również to, że tak wiele z nas może się utożsamiać z Gabrysią.
Mimo, że książkę uważam za dobrą, czegoś mi w niej brakowało.Może to fakt, że nastawiłam się na coś bardziej z perspektywy dziecka. Nie jest to książka, której towarzyszą zwroty akcji i dreszczyk emocji. Jest to książka o prawdziwych uczuciach, prawdziwych ludziach i przykrym codziennym życiu Powieść czytało się przyjemnie choć sam początek był dla mnie dziwny nie potrafię go zrozumieć. Uważam jednak, że to osoby z syndromem DDA znajdą w niej plusy, inny czytelnik przejdzie obok niej bez wzruszeń. W moim mniemaniu zasługuje na 4+/5 ponieważ wzbudziła we mnie łzy wspomnień. Nie zapominajmy też że Pani Grażyna to debiutantka w tym co robi, za co należą jej się ogromne poklaski, bo wiadomo jak trudno jest się wstrzelić na rynek.
Nie będę jednak zachęcać do lektury bo jest to pozycja, która nie każdy jest w stanie zrozumieć.